Me rastin e shënjtërimit të Nënë Terezës, Zëri i Amerikës po zhvillon intervista me komunitetin shqiptar të Nju Jorkut. Mark Gjonaj, anëtar i legjislaturës shtetërore të Nju Jorkut është një ndër nismëtarët e një aktiviteti që do të zhvillohet në Manhatan më 4 shtator, ku pjesëtarë të komunitetit do të ndjekin shenjtërimin e Nënë Terezës dhe do të festojnë kujtimin e saj me një bust që do të zbulohet në Manhattan. Zoti Gjonaj bisedoi me kolegen Ardita Dunellari mbi figurën e Nënë Terezës, shembullin që ka lënë ajo si humaniste, si një kujtim të dashur të fëmijërisë së tij, nga vizita e Nënë Terezës në Nju Jork:
Shenjtërimi i Nënë Terezës është një moment historik për komunitetin shqiptaro-amerikan në Nju Jork. Anëtari i Legjislaturës Shtetërore të Nju Jorkut, Mark Gjonaj, thotë se aktiviteti në Manhatan është organizuar me qëllimin që të festohet vepra e humanistes së madhe në ditën e shenjtërimit të saj:
“E fillojmë me transmetimin e drejtpërdrejtë të meshës nga Roma, në ora 4 të mëngjesit në Nju Jork. Presim të mblidhen qindra vetë për këtë meshë, që ta ndajmë dhe ta festojmë këtë moment me të tjerët dhe të marrim pjesë në këtë zhvillim historik. Do të kemi edhe meshën tonë nën drejtimin e Peshkopit Walsh në mesditë. Dhe më pas do të kemi një ditë të mbushur me aktivitete gazmore: kërcime, këngë, folklor”.
Aktiviteti bashkon njerëz nga fe të ndryshme në emër të dashurisë dhe përkushtimit që zoti Gjonaj thotë se dëshmoi Nënë Tereza gjatë gjithë jetës së saj. Pjesëmarrës në aktivitet do të jenë pjesëtarë të komunitetit nga të gjitha besimet. Komuniteti shqiptar, thotë politikani nga Nju Jorku, po ofron një shembull se si mund të bashkohemi të gjithë, në emër të veprës së Nënë Terezës”.
“Ne kemi qenë shumë me fat që kemi një Nënë Terezë me prejardhje shqiptare… Ky është momenti që komuniteti shqiptar të tregojë se çfarë arriti të bënte një individ, me mjete modeste. Është shembull i një jete me synime të larta, i një jete që sjell ndryshime”.
Shqiptarët, thotë zoti Gjonaj, nuk mblidhen për ta përvetësuar Nënë Terezën, por për të ndarë me botën veprën e saj në shërbim të më të përvuajturve, që ka frymëzuar njerëz nga përkatësi të tjera etnike:
“Pjesëtarë të elektoratit tim më afrohen e më thonë “E di që Nënë Tereza është shqiptare?” Pra vijnë e më informojnë mua për prejardhjen e Nënë Terezës. Janë shumë krenarë sepse në jetët e tyre kanë parë, kanë mësuar, kanë ndjekur këtë grua që do të bëhet shenjtore, ndoshta edhe janë takuar me të. Ky moment prek të gjithë njerëzit, pavarësisht nga prejardhja etnike, apo besimi fetar”.
Zoti Mark Gjonaj ruan një kujtim të dashur nga fëmijëria kur Nënë Tereza erdhi në Nju Jork dhe ai e pa nga afër nobelisten e famshme gjatë meshës, megjithëse në atë moshë nuk e kuptonte se çfarë përfaqësonte ajo:
“Kisha jonë në Bronks është kishë e vogël, por atë ditë, mesha po mbahej përjashta, në hapësirën e parkimit, për të akomoduar turmën e madhe. Nuk e dija përse po mbahej jashtë mesha, por më bëri përshtypje një grua e veshur me të bardha. Kur kaloi kutia e donacioneve, me pushtoi dëshira për të dhuruar diçka. Si djalë i vogël kisha pesë dollarë dhe vendosa t’i dhuroj. Diçka e paharrueshme ndodhi më pas: kur po ktheheshim në shtëpi, duke ecur rrugës gjeta një kartmonedhë 20 dollarëshe. Ia tregova nënës: “Sa mirë” – më tha, “Tani ke 25 dollarë”. I shpjegova se 5 dollarëshin që kisha pasur më parë e kisha dhuruar. “E sheh, të pata thënë se po dhurove nga zemra në emër të Zotit, ta kthen dyfish; e paskam pasur gabim. Zoti ta ktheu katërfish”. Është një histori që do të qëndrojë me mua gjithë jetën, se çfarë do të thotë të japësh dhe të marrësh”.
Ai e pranon se nuk është e lehtë të ndjekësh shembullin e një njeriu të tillë, sidomos për dikë në politikë. Por bota, beson zoti Gjonaj, do të ishte një vend shumë më i mirë sikur njerëzit të ndiqnin një jetë të frymëzuar nga vepra e saj. Në këtë këtë moment historik, ai shpreson që shqiptarët do të gjejnë një mision më të madh brenda vetes, në shëmbëlltyrën e bijës më të famshme që ka nxjerrë kombi:
“Ajo bëri një jetë modeste. Ajo thoshte se në fund të jetës nuk do të ketë rëndësi sa pasuri kemi grumbulluar, sa shtëpi po lëmë pas, çfarë po u lëmë fëmijëve, por nëse po e lëmë këtë botë më mirë se e gjetëm, dhe çfarë kemi bërë për ta ndryshuar botën. Në këtë kohë të kufizuar që ndajmë me motrat e vëllezërit tanë, çfarë kemi bërë për t’ia bërë jetën më të mirë? Nuk mendoj se shqiptarët në vendet e tyre po jetojnë duke ndjekur gjurmët e Nënë Terezës. Mendoj se preokupohen shumë për veten, për ato që mund të marrin, jo sa mund të japin”.
“Të gjithë mund të mësojmë nga Nënë Tereza. Por për fat të keq nuk mund të them se të gjithë ne po ecim gjurmët e saj. Ndoshta shenjtërimi i saj është momenti i duhur, sepse duke mësuar më shumë për jetën e saj mund të kuptojmë rolin që na takon”.
Për momentin, vëmendja është tek ceremonia e shenjtërimit të nobelistes shqiptare.
“Nuk e di a do të na ndodhë përsëri që të përjetojmë shenjtërimin e një personi që e kemi ndjekur gjatë jetës sonë, prandaj është një moment i rëndësishëm dhe i rrallë”.
“Ky është një moment i jashtëzakonshëm për këdo, fakti që një grua që ka jetuar në kohët tona po kanonizohet si shenjtore, është moment i jashtëzakonshëm jo vetëm për komunitetin shqiptar por për të gjithë botën”.
Por mesazhi i vërtetë i kësaj dite është vepra e një njeriu të përkushtuar ndaj humanizmit dhe dashurisë për të tjerët, thotë zoti Gjonaj. Ai kujton fjalët e urta që e udhëhiqnin Nënë Terezën në veprën e saj dhe shpreson se në ditën e shenjtërimit të saj, njerëzit do të preken nga shembulli i jetës së saj në shërbim të njerëzimit:
“Nuk ka rëndësi dhurata, por dashuria me të cilën është bërë. Ndryshimet mund të realizohen me akte të vogla. Të gjithë duhet të përpiqen të ndryshojnë botën për mirë”. Është një mënyrë e jashtëzakonshme për ta jetuar jetën. Shpresoj se kjo lloj mendësie, ky humanizëm dhe kjo dashuri do të gjejë vend tek të gjithë; bota do të ishte shumë më e paqtë në këtë mënyrë”.